Bir sonbahar günü, sarayda bildik telaşlardan biri yaşanıyordu. Oraya buraya koşuşturan insanlar, ellerinden geldiğince işlerini yapmaya çalışıyorlardı, her zamanki gibi... O gün, Hüma Hatun da erken kalkmış, kaftanını giymiş, büyük salonda dışarıdaki telaşın dinmesini bekliyordu. Bugün oğlu Fatih Sultan Mehmet, seferden yine galibiyetle dönüyordu. Belki de bu dünyada en iyi yaptığı şey, onu dünyaya getirmekti. Oğlunu düşündükçe koltukları kabarıyor, içi içine sığmıyordu. Fatih’in doğduğu gün, Hüma Hatun’un babası Tacettin İbrahim Bey torunu için, bir şölen vermiş, onun iyi bir padişah için gerekli özelliklere sahip olduğunu, gözlerinin içine baktığında anlamıştı. Fatih’in doğduğu günden bu yana Hüma Hatun, oğlu için döktüğü gözyaşı sayısı kadar Efruze’ye küçük cam boncuklar yaptırmıştı. Camları özenle bir kesede saklıyordu. Cebinden kesesini çıkardı, yavaşça içindekileri eteğine boşalttı. Ne çok boncuğu olmuştu. Üzüntü gözyaşları için kırmızı, sevinç gözyaşları için sarı, sebepsiz gözyaşları için (ki bu herkeste görülür) turuncu renk boncuk yaptırmıştı. Ve şimdi hepsi avuçlarından taşıyordu.’Bu boncuklarla bir şeyler yapmalıyım’ diye düşündü. Bu işi yine yapsa yapsa Efruze yapardı. Boncuklarını topladı, keseye koydu ve hizmetkarına boncukları teslim etti.Akşam üstü, hizmetkarı elinde bir paketle içeriye girdi, paketi Sultanına verdi. Heyecanla paketi açtı, içindeki kolyeyi özenle çıkardı ve o günkü mutluluğuna bir sevinç gözyaşı daha eklendi. Acısıyla tatlısıyla bu kolyedekiler onun bir parçasıydı. Onu Hüma Hatun haline getiren gözyaşlarını sevgiyle boynuna taktı. Büyük bir huzurla oğlunun gelişini pencereden izlemeye koyuldu.
(Fatih Sultan Mehmet ‘in annesi Sırp Despina nam-ı diğer Hüma Sultan, 2. Murat ‘ın eşidir. İsfendiyaroğulları’ndan Tacettin İbrahim Bey'in kızı Hatice Alime Hüma Hatun, Fatih Sultan Mehmet'in yanında, İstanbul Fatih Külliyesi'ndeki Fatih Camii'nde yatmaktadır.)
Hüma Hatun ermiş muradına, biz kalalım her zaman sağlıcakla...
E
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder