Yıllardır
kendi yazı stilimi yazamamaktan şikayetçi idim. Büyük ve küçük
harflerin yanında bazı sembolleri de yazı stilime eklemiş, kendi
yazı stilimi ortaya çıkarmıştım.
Takdir
edersiniz ki hem resmi yazışmalarda hem de öğretmenlik yaşamım
boyunca kurallara uygun bir başka yazı stilim olmak zorunda idi.
Çok da alışkın olmadığımdan ve de zoraki olduğundan bu yeni
yazı stilimi beğenmiyordum.
Yeniden
öğretmenliğe başladığım şu günlerde öğrenciler için
çıkardığım özetlerde de yine bu zoraki yazı stilimi kullanmaya
başladım. Fakat, öyle bir şey oldu ki...
Bana
kargacık burgacık yazımı gören öğrenciler; 'Öğretmenim ne
güzel yazınız varmış.'
deyince
çok şaşırdım. Nasıl beğenebilirlerdi ki! Nedenini düşününce
anladım ki, yazıları benden daha kötü olduğu için benim yazım
onlara güzel geliyordu!
Buradan
çıkacak ders bence şu olmalı:
İnsan
aslında hep orta noktadadır. Yeteneklerini sizin kadar
geliştirememiş insanlar olacağı gibi, sizi katlayan insanlar da
mevcuttur. Dolayısıyla insan kendini ne hor görmeli, ne de
yüksekte...
Sevgi
ve selam sizlere...
tuğba ünsal
