Efruze Cam Tasarım 9
yaşında!
Kutlu olsun, hepimiz
için...
Oysa daha dün gibi...
Kimya öğretmenliğinden istifa etmiştim. Öğrencilerle beraber
olmak çok güzeldi fakat bilgi namına öğreneceğim birşey
kalmamıştı. Aynı kısır döngü ve bir koca boşluk... Sanki bu
işi idareten yapıyormuş gibiydim. Kendim olamıyordum bir
türlü...Daha doğrusu kendimi ifade edemiyordum. Bu da oldukça
büyük bir boşluk yaratıyordu. Mutsuzdum.
Derken 20 Kasım
2003'de İstanbul İngiliz Konsolosluğu'nun bombalanmasıyla birden
hayatım değişti.
Zira o zamanlar
konsolosluğa gitmek için hazırlanırken bu haberle hayat bana
ikinci bir yaşama sansı vermişti. Dedim ki hayat kısa... Üretmeyi
seviyorum. Çocukken de sürekli üretip yazan, çizen biriydim.
Üniversitede arkadaşlarım 'Haydi sat artık şu yaptığın
kolyeleri...' demişlerdi. Onlara uydum. Denizli'nin ilk takı
tasarım atölyesini 2004'de açtım.
Bir yılın ardından
tahmin edileceği gibi aldığım cam boncuklar bana yetmemeye
başladı. Bir arkadaşım, 'İstanbul'da Cam Ocağı Vakfı var. Ona
gitsene', dedi. 2005'de Ursula Distler ve Cam Ocağı ile başlayan
serüven beni bügünlere getirdi. Pek çok arkadaş, pek çok dost
edindim. Ailemin ve akrabalarımın sevgisi ile bugünlere ulaştım.
Yolum daha çok uzun...Severek yaptığım bu işi iyi ki içimden
çıkarmışım diyorum. Pek çok maddi ve manevi engellerle
karşılaşmış olsam da türlü haksızlıklara uğramış olsam
da, yaşamda bunlar da olmalı diyorum. Tuz ve biber niyetine...
Üstümde emeği geçen
herkese çok teşekkür ediyorum. Özellikle annem, babam, kardeşim
ve eşi Cengiz'e, kardeşim İrem'in tüm arkadaşlarına, beni
ödülle onurlandıran Denizli Belediyesi'ne, cam hocalarım Ursula
Distler, Maria Michaela Möller, Andrea Guarino Slemmons ve Pino
Cherchi'ye, resim hocalarım Celal Günaydın ve Cihan Damgacı'ya,
beni camla tanıştırıp önümde sonsuz bir ufuk açan Cam Ocağı
Vakfı'na, Kosgeb eğitimlerinden dolayı Yiğit Efe Uyar'a, hep
yanımda olan sevgili arkadaşlarım, akrabalarım ve öğrencilerime
çok çok teşekkür ederim.
İyi ki varsınız
Hayat sizlerle güzel
Sonsuz sevgimle...
Tuğba Ünsal
