Bizler aynı taraftayız aslında...

Bizler aynı taraftayız aslında...

İnsan değil miyiz sonuçta... Kalplerde yeşeren de aynı, duyguların hepsi de... Aynı zorluklardan geçip, benzer şeylere gülüyoruz.Mesela kimse dayanamıyor bir bebeğin sıcak gülümsemesine... Aynı şekilde ansızın son bulan ölümlere...Bir günebakanın güzelliğine dayanamıyor kimse...Aynı şekilde gereksiz baltalanan fideye...

Akıllardan çoğunlukla çıkan nedir derseniz? Her seferinde 'İnsan' olduğumuzu unutuyoruz. Yani bir yanımız hep yalnız mıdır nedir, illa bir arıza çıkarıyor. İtişip kakışmalar, ben haklıyım sen haksızsın demeler... Bir üstünlük kurma çabası nereden geliyor arkadaş? Senle ben aynıyız, aynı temennileri istemekteyiz, öyle değil mi? Çocuklarımıza daha güzel bir gelecek bırakma değil midir çabamız? Onlar için güven dolu, daha yeşil bir dünya bırakmak istemez miyiz? Suyu gürül gürül akan şelaleler, kuş cıvıltıları arasında binecekleri bir salıncak belki... Hayvanlarla dost olmuş çocukları görmeyi kim istemez? Huzurun tanımını yapacaksak bu dünyada, burada anlatılanlar hayal olmamalı... Dünyaya ve çocuklarımıza borçluyuz bütün bunları...

Eskiden 'Eğitim şart!' diye çok yazılıp çizilirdi. Gereksiz beyinlere yüklenmiş ezber cümleler yerine daha hayatla bağdaşık, daha kullanışlı ve harekete yönelik eğitim sisteminin gerekliliğinden yanayım. Zaten bilgi dediğin artık bir tık kadar yakınında... Niye meşgul edilsin ki beyinler? Onun yerine ruhsal amaçlar edinilmeli ve edindirilmelidir bence. Sonuçta tarih denilen olgu, sürekli hafızasına kaydetmekte. İstenilen zamanda da açıp okunabilmekte...

Sadece ve sadece ulvi değerlere odaklanılırsa dünyayı daha güzel bir hale getirebiliriz diye düşünmekteyim. Mesela eskiden derslerde görgü ve nezaket dersleri okutulurmuş. Yine okutulmalı, anlatılmalı... Nasıl sevgi ve saygı çerçevesinde yaşayacağımız, insansı değerlerin aşılanması her bakımından önemli bence. Gerçek kardeşin için istediğini karşındaki insan için de istemek, onun mutluluğunu istemek senin de mutluluğun olmalı bence...

Aynı şekilde sadece kendi çocuğunu değil, dünyadaki tüm çocukları kucaklayabilmelidir insan dediğin... Sadece kendi aileni değil, komşunu, şehrini, ülkeni kısaca tüm dünyayı sevebilmelidir insan... Taşını, toprağını ayırmadan...Kuşunu, böceğini bir kenara atmadan...

Belki bu noktada, dedikleri gibi önce 'Kendini sevebilmelidir insan'

Ha gayret!

Yapabiliriz bunu çoğu zaman

Döner gelir dolaşıp durur iyilikler

Hiç nefret barındırmadan...

Egoyu yerle bir edip,

Kalbi büyütmelidir her zaman

Haydi kalın sağlıcakla,

İçinizdeki umudu hiç unutmadan!

tuğba ünsal

19.7.2013

11:29

Not: Fotoğraf, internetten alıntıdır.