Kavrayış: Hiç bitmeyecek bir serüven...

Oldum olası hissetmekten asla vezgeçmemişimdir. Hissetmek, var edilmiş en güzel duyguydu hep benim için. Yaşamın vazgeçilmez bir parçasıydı adeta, hep oradaydı. Hep benim yanımdaydı.

Hissetmek, elde tutulur bir şey olmasa da yaşam kadar gerçekti aslında. Çünkü insan olmanın da gereklerinden biriydi. Olmasa kesinlikle yaşayamazdık, varolamazdık asla!

Hissetmek deyince akla hep romantik, pozitif duygular gelir nedense. Aslına bakarsanız oldukça yıkıcıdır da... Bir kaptırdınız mı kendinizi toplayamazsınız, dağılıverirsiniz. Un ufak eder adamı, kırıntıları bile toplayacak vaktiniz kalmaz. Öylece süpürüverir sizi.

Sezgiler, hissetmenin arkadaşıdırlar. Belki bir üst mertebesi... Genel olarak yaşamın koşuşturması arasında pek onlara vakit ayıramayız. Bir an hissederiz, genel olarak da üstünü örtüveririz. Pek tabi bu bize yol, su, elektrik olarak geri döner. Duygusal patlamalar, ya da yaşanacak bir olaya hazırlıksız yakalanmalar... Öyle basit bir şeymiş gibi düşünmeyin. Ruhsal paralizasyonlara kadar varır iş. Önceden bu duyguları tanımlayamamışsan, ne zaman ortaya çıktığını kavramlandıramamışsan çat diye ikiye böler ruhunu, aman ha dikkat!

Bir de toplum olarak böyle sezgisel insanları ayrıştırmak pek hoşumuza gider bizim. Aslında hakkında bilmediğimiz bir sürü konu hakkında öyle güzel biliyormuş numarası yaparız ki , evlere şenlik! Dedikoduyu, başkasını yıkıcı bir şekilde eleştirmeyi, yerin dibine sokmayı öyle severiz ki! Neyse ki böyle durumlarda -yeni tabirle- evren 'Al' der. 'Sen acımadan eleştirmiştin, yaşa da gör o zaman' der. 'Kabak' gibi ortada kalırsın! Ancak çentme yapılır artık senden, üstüne de soğuk bir ayran!

Bu aralar emin olduğum kesin bir konu var. Bir insana bir davranışı hakkında ne kadar çok kızıyorsan o davranışı muhakkak senin de yapıyor olduğun! Lütfen bu sözlerimi tekrar ve tekrar düşünün! Tartıp biçin, bolca araştırın. Dediğim yere mutlaka ulaşacaksınız.

Çünkü karşılaştığınız, tanıştığınız hatta aileniz bile rastgele sizinle tanışmamıştır. Malum, ruhumuzda tamamlanmamış, kuvvetle muhtemel zarar görmüş parçalar var. Ve siz yeni tanıştığınız ya da -farketmez ailenizden biri olsun- en çok kime kızıyor ya da nefret ediyorsanız biliniz ki sizde de o parçadan var. Ve siz o parçanızı inkar ettiğiniz için karşı tarafta onu görmeye katlanamıyorsunuz. Yani karşı taraf bir ayna aslında. Siz o aynaya yani kendinize bakmaya dayanamıyorsunuz. İnkar ettiğiniz tüm duygular, rahatsız olduğunuz tüm düşünceler tam orada, 'Kabak' gibi karşında!

Kabullenmesi öyle zor, bir o kadar da acıtır ki, bilirim. Ama zor olanı seçmişseniz yani kamil insan, bu dünyaya ne amaçla geldiğini sorgulayan bir insan olmaya niyetlenmişseniz, bunu tez zamanda kabullenseniz iyi olur. Ve neden kızdığınızı sorgulamak, akabinde o parçanızı da kabullemeniz gerekecek.Üzgünüm ama bence yapılması zorunlu gibi görünmekte.

Küçükken hep derdik: 'Kendi diyen kendi olur', 'Aynaya bakan kendini görür' diye... Ne doğruymuş. Bilinenin aksine küçükken daha bir olgun oluyor herhalde insan. Zira orta yaşlarımda anladığım bir şey daha varsa o da çocukken olduğum insana tekrar kavuşabilmek!

Belki bu aynalar -insanlar- sayesinde eski anılarım tekrar canlanıyordur ve esas 'Ben'i bulmama yardımcı oluyordur. Böyle düşünmek sizi bilmem ama beni hem heyecanlandırıyor hem de umut veriyor.

Eminim çoğunuz bu kavrayışlarımı çoktan keşfetmişsinizdir. Ya da sindirmeye başlamışsınızdır bile... Lafım kendini tanımaya çalışan ama labirentler içinde kaybolmuş hissini yaşayanlara... Gençlere demiyeceğim. Çünkü kimin ne zaman olgunlaşacağı ya da kim kime göre daha olgun kısımlarına hiç girmek istemiyorum. Sadece biliyorum ki insan dediğin eşsiz bir varlık. Ve yollar sadece o insana ait ve özel...

Bu bağlamda diyorum ki;

Siz hayatıma bir şekilde dahil olmuş tüm canlılar...

Sağolun, varolun. İyi ki varsınız, iyi ki yaratılmışsınız.

Hepinizi ayrı ayrı kucaklıyor ve sevgilerimi gönderiyorum.

Allah, cümlemize tamamlanmayı nasip etsin.

Amin.

tuğba ünsal

03.05.2014

 12:19