Oysa ki...

Oysa ki...

Saçmalanmış sözcük tarlalarından geçeli çok olmuştu.

Kırk Haramilerin bile aklı yitmişti, gördükleri karşısında...

Yine, şimdi tam burada

Tam orada, hemen şuracıkta,

Yeni hasat edilmiş yalan ve dolanlar demetlenmiş ve sıkıca bağlanmıştı

Sanki bir yere kaçabileceklermiş gibi!

Bense...

Kırık dökük bir evin kenarında oturmuş, çayımı yudumluyordum

Az ilerde kökü eşelenmiş bir ağaç, bana doğru bakıyordu, masum

Hiç bitmeyen bir kavganın sonunu bekler gibiydi, sabırlı ama ketum

Serzenişler Denizi'nin durgun suları da ufukta görünmekteydi.

Bir oraya bir buraya savrulan yaprak misali, solmuş ve de kırgındılar

Zira...

Ne yapılsa da fayda etmeyen Bunalımlar Kasabası'ydı burası!

Derken, bir gün...

Yine burada,

Tam kasabanın ortasında

Biri belirdi...

Sakin, bir o kadar da temkinli

Gün görmüş biriydi, belli ki

Yavaşça yürümeye başladı,

Elinden bıraktığı tohumlarla,

Yeniden hayat veriyordu toprağa,

Kalplere umut dağıtıyordu

Dostça, arkadaşça

Tüm ayakta kalabilen canlılar da arkasında...

Aniden...

Bir de ne göreyim?

Ben de belirivermişim yanında,

Omuz omuza vermişiz,

Yürüyoruz sonsuzluğa!

tuğba ünsal

8-15.03.2014

10:23