Zor zamanlar hep vardı. Ve bu
son da olmayacak. Bir bakarız gülerken bir bakmışız o zamanları
özler buluruz kendimizi. Ama şu da var ki, en zorlandığımız
anları şöyle bir düşünürsek, hep geçtiğini görürüz. Bir
bakarız mücadele içindeyiz, bir bakmışız olayı unutuvermişiz
bile. Yaşarken çok zorlandığımızı düşünüp hiç
bitmeyecekmiş gibi gelirken bir de bakmışız bir anı olarak
tarihin tozlu sayfalarında yerini alıvermiş. Zamanla anlatmaya
bile gerek kalmıyor bazen, en acı dediğimiz olay.
İşte bu noktada bence hatırda
kalan tek şey bizi rahatlatan, elimizden tutan, “Bu da geçer,
üzülme.” diyerek teselli eden, böyle bir kaynaştırıcı,
içimizdeki bağları tekrar güçlendiren insanların varlığı,
tutum ve davranışlarıdır. Ve ben öyle insanları çok seviyorum.
Aslına bakarsanız nadir de
bulunmuyorlar. Evet, belki bazıları gerçekten bu iş için
yaratılmış ama çok şükür ki toplumumuzda var olan ve
kanıksanmış olan bu değerler sayesinde yine tek vücut
olabiliyoruz. Belki de hikmetin değeri bu zamanlarda daha iyi
anlaşılıyor. Normal şartlarda aynı evde bile yaşamaya tahammül
edemeyeceğiniz bir insanla bir bakmışsınız aynı saflarda
mücadele edebiliyoruz. Fikirler, anında sanki tek bir potadan
çıkmış gibi fiile geçebiliyor. Bu özelliğimizin bizleri bugüne
getirdiğini ve bu şekilde yapmaya devam edersek de bizi sonsuzluğa
taşıyacağına inanıyorum. Yeter ki ümitsizliğe düşmeyelim.
Olumsuz düşüncelerin bizi engellemesine izin vermeyelim.
Yaşanacak tüm güzel günlerin
hatrına, üretmeye, birleştirmeye, yardım etmeye devam edelim.
Çünkü, Allah güzeldir. Güzel olanı sever.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder